پلی وینیل کلراید (ماده تشکیل دهنده پی وی سی) در قرن ۱۹ به دست هنری ویکتور رگنالت در سال ۱۸۳۵ و در سال ۱۸۷۲ به دست اوگن بومان اکتشاف شد
در اوایل قرن ۲۰ شیمیدان روی ایوان اوسترو میسلنسکی و فریتر کلات هر دو سعی کردند تا از پی وی سی در محصولات تجاری استفاده کنند که سختی های کار با این پلیمر سخت و محکم ، تلاش های آنها را بی نتیجه گذاشت
در اواسط سال ۱۹۲۶ والدوسمون با افزودن مواد افزودنی یو پی وی سی را اختراع کرد. خیلی زود استفاده از یو پی وی سی به دلیل انعطاف پذیر بودن در صنعت گسترش یافت
لوله های یو پی وی سی از پلاستیک ذوب شده درست می شوند و دارای استحکام قوی می باشند. این نوع لوله ها دارای انعطاف بسیار خوبی می باشند که به راحتی خم می شوند و در کار استفاده می رود این نوع لوله ها در ساختمان ها بسیار مورد استقبال و استفاده قرار می گیرند. این نوع لوله ها به دلیل وزن سبکی که دارند برای حمل و نقل بسیار عالی هستند و راحتی و آسودگی را به نیروی کار می دهند
این لوله ها مقاومت نسبتا خوبی در برار ضربات احتمالی و حرارت دارند و استحکام قابل قبولی دارند
امروزه استفاده از لوله های پلیمری به جای لوله های فلزی و چدنی گسترده شده است زیرا مزایای بهتری نسبت به دیگر انواع لوله دارد. لوله پی وی سی یکی از مهمترین و کاربردی ترین محصولات تولید شده در پتروشیمی می باشد که جایگزین لوله های سنتی شده و روز به روز استفاده از آن در میان مردم مرسوم تر می گردد.
پلی وینیل کلرید ( (pvcعبارت پی وی سی و وینیل بطور رایج نه تنها با مرجع پلیمر بلکه برای همه موادی که پلی وینیل کلراید یک سازنده آنست استفاده می‌شود. پلی وینیل کلراید پلاستیکی با موارد استفاده نامحدود است. در شرایط حاضر یکی از ارزشمندترین محصولات صنعت پتروشیمی است.
بطور عمومی بیشتر از ۵۰% از پی وی سی ساخت بشر در ساختمان سازی استفاده می‌شود.زیرا پی وی سی ارزان بوده و به سادگی سر هم بندی می‌شود.
در سالهای اخیر پی وی سی (PVC) جایگزین مواد ساختمان سازی سنتی نظیر چوب سیمان و سفال در بسیاری از مناطق شده است با وجود ظهور یک ماده ایده ال در ساختمان سازی همچنان نگرانی در رابطه با هزینه پی وی سی برای محیط زیست طبیعی و سلامتی انسان وجود دارد
پی وی سی(PVC) پلاستیکی سخت است که به وسیله اضافه کردن روان کننده‌ها نرم و انعطاف‌پذیر می‌شود بیشترین مورد استفاده آن فتالیت است . پیش از قرن بیستم شیمیدان روسی ایوان استرا میسلنسکی و فریتز کلیت از کمپانی گریشم الکترون شیمی آلمان هردو تلاش کردند تا پی وی سی(PVC) را در محصولات تجاری به کار گیرند اما مشکلات در فرایند ,سختی و گاهی شکنندگی پلیمر تلاش‌های آنها را بی نتیجه می‌گذاشت. در سال ۱۹۲۶ والدو سیمون از بی اف گودریچ روشی برای نرم کردن پی وی سی به‌وسیله مخلوط کردن آن با افزودنی‌های گوناگون گسترش داد. نتیجه ماده‌ای انعطاف‌پذیر بود که به سادگی در فرایندها شرکت می‌کرد وبزودی در استفاده‌های تجاری شایع شد.
