واکنش شیمیایی

ماده‌ی اولیه‌ی لوله پلیکا، گازی شیمیایی به‌نام وینیل‌کلراید است. وینیل‌کلراید وقتی در معرض نور خورشید قرار می‌گیرد در واکنشی شیمیایی معروف به پلیمریزاسیون به ماده‌ی جامد متمایل به سفید تبدیل‌می‌شود. جهت دست‌یابی به شکل و استحکام لوله‌ی PVC باید یک‌سری مواد افزودنی را با هم ترکیب نمود. برای تولید اتیلن، گاز طبیعی را گرم ‌می‌کنند. این فرایند را ترک‌خوردگی می‌نامند. بعدها، کلریدسدیم (که به شکل سنگ‌نمک موجود است) با استفاده از الکترولیز، به‌هم متصل‌می‌شود. در نتیجه، کلر و لیز (هیدروکسید سدیم) تولید می‌شود.

پیوند مولکولی

کلرین و اتیلن (گازهای طبیعیِ گرمادیده‌ی تحت فشار) جهت تولید مونومر وینیل کلراید (VCM) با هم ترکیب می‌شوند. مولکول‌های آخر آن‌ها با هم پیوندمی‌خورد. نتیجه، زنجیره ای طولانی از پلیمر پلی‌وینیل‌کلراید است. در اصل، پلاستیک تولید‌می‌شود. پلاستیک بسپارشده، به‌نام گرد PVC پلاستیک حرارتی (که ترکیب شده)، گداخته و به‌شکل لوله‌کشی درمی‌آید. محصول به‌دست‌آمده، لوله‌ی پلاستیکیِ PVC است. در نتیجه‌ی فرایند شیمیایی (PVC بسیار سفت و محکم می‌شود)، احتمال شکستگیِ PVC در هنگام زلزله وجودندارد، و در برابر فشاری که بسیاری از فلزات (مانند لوله‌های مسی) تحمل نمی‌کنند، می‌تواند مقاومت کند. اولویت استفاده از PVC به‌عنوان مواد لوله‌کشی و سیم‌کشیِ زیرزمینی به‌همین دلیل است.

ساخت

توسط دستگاهی به‌نام اکسترودر، مغزی یا لوله‌هایی با قطر کمِ ۱۶ میلی‌متر و به بزرگی ۶۳۰ میلی‌متر ساخته‌می‌شود. پلاستیک PVC از طریق دستگاه اکسترودر پیچ‌دوقلو (پیچ‌دوقلوی مخروطی) یا اکسترودر با دو پیچ موازی، هدایت می‌شود. قالب‌گیری، ضخامت دیواره‌ی لوله‌ی PVC را تعیین‌می‌کند. قطر لوله به‌وسیله‌ی اکسترودر لوله‌ی PVC ساخته‌می‌شود (قطر استاندارد از نیم‌اینچ تا بیست‌وچهار اینچ است. سرعت تولید اکسترودر لوله‌ی استاندارد PVC حدود بیست متر در دقیقه است. لوله‌ی PVC از پمپ تخلیه عبورمی‌کند. برای تقسیم لوله‌ی PVC به تعدادی از لوله‌های مجزا، از یک دستگاه برش حلقه‌ای در انتهای خط مونتاژ استفاده‌می‌شود. این تک‌لوله‌ها، خنک و منشعب می‌شوند. لوله‌های تکمیل‌شده‌ی PVC پس از بازرسی، جهت معاینه‌ی نهایی، علامت‌گذاری، و سپس عرضه به بازار، به انبار ارسال می‌شوند.